Van Calafate naar Puerto Madryn

Op dit moment zitten we in de bus, bezig met de langste busreis uit ons leven (tot nu toe...). De reis gaat van calafate naar puerto madryn en gaat ongeveer 24 uur duren. Een perfect moment dus om onze verdere Patagonie ervaringen op (e)papier te zetten.

Puerto Natales
In het vorige reisverslag hebben we al verteld dat we op het punt stonden 5 dagen te gaan kamperen in het nationale park van Chili; Torres del Paine (de W-route, die zo heet omdat het op de kaart een W-vorm heeft). Kampeerspullen gehuurd, eten voor 4 dagen gekocht, gratis voorlichting van gidsenbureautje bijgewoond (voor wat handige tips en de weervoorspelling) en maandag vroeg in de ochtend in de bus naar het park. Dit is 2 uur rijden vanuit Puerto Natales. In het park nog een stukje met de boot en dan eindelijk met zware rugzakken op pad.

De eerste dag op de camping bij Glacier Grey gearriveerd (en nee, Gijs en Lilette, we hebben het niet aangedurfd om te gaan pootje baden in Lago Grey; is nl erg koud gletsjerwater waar nog erg veel ijsblokken in drijven). Erg mooi uitzicht op deze indrukwekkende gletsjer! Na een goede macaroni maaltijd aan het water, even snel gedoucht (dat kon daar nl nog wel) en vroeg naar bed.

De tweede dag zijn we richting de French Valley gelopen en hebben we daar ons tentje op een gratis camping gezet. Een mooie plek aan een kolkende rivier, waarvan je het water gebruikt om eten te koken. En douches zijn er niet, dus lekker primitief! Maar toch wel gaaf dat je hier het water uit de stroompjes gewoon kunt drinken! (hoewel we voor de zekerheid het water wel gekookt hebben of er zuiveringsdruppels bijgegooid hebben). Deze dag was lang en zwaar door de afstand die we moesten afleggen en de de rugzakken waar nog teveel eten in zat. Het landschap waar je doorheen loopt maakt echter alles goed. Torres del Paine is werkelijk een schitterend park! De ene keer loop je op zeer smalle paadjes tussen struiken, de andere keer heb je uitzicht op een blauwgroen gletsjermeer of op bergen met sneeuw. Een paar keer per uur hoor je lawines bulderen, en meestal schijnt heerlijk de zon, hoewel het ook flink kan waaien.

De derde dag hebben we de tent even laten staan en zijn we eerst de French Valley zelf ingelopen en een mirador (=uitzichtpunt) beklommen (800m omhoog) om te genieten van een fantastisch uitzicht! Vervolgens na een relatief snelle afdaling de tent afgebroken en op naar de volgende camping plaats! Deze campingplaats zat bij een refugio (berghut) en we hebben maar beloten om ons zelf maar even te verwennen en in de hut te eten. Het eten smaakte een stuk beter toen enkele mensen uit Singapore hun fles wijn gingen delen, omdat zij deze zelf toch niet op konden krijgen. Geen probleem wij zijn de beroerdste niet! Overigens smaakte al het eten overheerlijk, omdat je slechts het minimale meeneemt en dus precies genoeg hebt. Een snaaiaanval konden we ons dus niet permitteren, anders heb je simpelweg de andere dagen niets meer! Wel fijn dat elke dag de rugzak steeds wat lichter wordt! :)

Dag vier gingen we richting het hoogtepunt, nl 'De Torres' van Torres del Paine. Dit zijn 3 kolommen van 2800 meter hoog graniet die verticaal uit de grond komen opzetten. Een fantastisch gezicht, zeker met het ochtendlicht erop ( je moet dan wel om 5 uur je slaapzak uit om in het halfdonker naar boven te lopen). Helaas was het deze dag, als een van de weinigen overigens, een beetje bewolkt, het had dus nog veel mooier kunnen zijn....

De laatste dag bestond uit het inpakken van de tent en naar beneden lopen om de bus terug naar Puerto Natales te nemen. We hebben 5 erg mooie dagen gehad, met een enkele keer misschien een beetje afzien. Je moet tenslotte wel zelf alles omhoog tillen (misschien de volgende keer geen verse fruitsalade mee naar boven nemen), maar al met al meer dan de moeite waard.

Terug in Puerto Natales een busticket naar Calafate geboekt (dit is een dorpje in Argentinie). In Calafate hebben we besloten dat onze volgende bestemming Bariloche zou moeten worden. Helaas was het niet mogelijk direct naar het noorden te rijden (weg zat nog dicht tot de week erop). Wel kon het via de oostkust, via Rio Gallegos. Dit bracht ineens een wegens tijdgebrek eerder verworpen plan, namelijk het bezoeken van Puerto Madryn waar walvissen te zien zijn, weer in beeld! Dus toch proberen walvissen te spotten nabij Peninsula Valdes.

El Chalten
Eerst echter naar El Chalten om het 'Los Glaciers' national park in te gaan (de meest bekende berg daar is de Fitz Roy). De eerste dag zijn we met 2 gidsen en 2 andere mensen het park in gegaan. Het doel was om over de gletsjer 'Torre' te gaan lopen. Om deze gletsjer te bereiken moesten we eerst 4 uur lopen en een rivier oversteken mbv een zip line. Dus klimgordels aan en de rivier oversteken, zoals Joyce het in onderstaande foto doet (cool he?!).

Aangekomen bij de gletsjer de crampons (stijgijzers, soort van spikes die je onder je schoenen kan bevestigen) aangedaan en een stukje over de gletsjer gewandeld op zoek naar een leuke lunchplek. Na de lunch hebben we nog even geproefd van het ijsklimmen. De gidsen hadden nl toprope aan 1 van de ijsheuvels bevestigd zodat wij met 2 ijsbijlen en stijgijzers omhoog konden klimmen; erg leuk!!

De terugweg van de gletsjer naar Chalten hebben we genoten van mooie uitzichten, maar we waren blij dat we er waren na een 11 uur lange wandeldag.

De 2 dagen daarna zijn we richting Lago des Tres gewandeld en hebben we ons tentje aan de voet (nou ja, met mooi uitzicht op) de Fitzroy opgezet. Erg spectaculaire omgeving!!

welk gebied we nu mooier vinden Fitzroy of Torres del Paine? Joyce neigt naar Torres, Ulrico vindt Fitzroy erg spectaculair...de uiteindelijke conclusie is dat de ervaring ook een duidelijke rol speelt; als je eerst moet afzien om ergens te komen en niet alle andere touristen dezelfde moeite doen, is het eindresultaat toch net wat meer bevredigend. En mooi weer telt zeker ook mee!

Tja, nu dus nog een paar uurtjes in de bus en dan maar hopen dat alle verhalen over de walvissen niet overdreven zijn...maar dat laten we binnenkort zeker weten....

Groetjes Joyce & Ulrico

Ps wat vinden jullie van onze nieuwe zonnebrillen?

Van La Paz (Bolivia) naar Ushuaia (Argentinie)

7-10; La Paz
Na een lange busreis kwamen we aan het eind van de dag aan in La Paz; een grote stad prachtig gelegen in een vallei en omringt door bergen. Wel een superdrukke stad, waar met name 'avonds erg veel mensen op de been zijn. Volgens de boeken en verhalen van medetouristen vooral een stad van waaruit je excursies kunt doen, maar verder qua stad niet het allerleukst; dit vonden wij wel aardig kloppen. Ondanks de grootte van de stad bleek alles rond 19.00 uur dicht, dus we hadden geluk dat er nog 1 bureautje open was, waar we de mountainbiketocht op de deathroad konden boeken voor de volgende dag. Dit is een downhill tocht op een mountainbike, beginnend bovenop een berg (4640 meter) in mist, hagel en vingersbevriezende kou en dan alleen nog maar naar beneden voor 4 uur lang, over bergwegen met veel haarspeldbochten en diepe afgronden waar al velen naar beneden zijn gestort (vandaar de naam). Uiteindelijk eindig je op 1295 meter. Hoewel we veel mist en regen hadden onderweg, was het een mooie (erg mooie uitzichten!) en spannende tocht en een fijne afwisseling met de drukke smoggy stad! Er zijn 'before and after pictures' gemaakt waarop je aardig kunt zien dat we zelfs sokken en ondergoed konden uitwringen naderhand, door de grote hoeveelheid water.

De dag erna toch nog wat culturele 'hoogtepuntjes' van la paz bekeken en ook bij de San Pedro gevangenis langs geweest. Normaal gesproken kun je daar een tour maken (wat erg grappig/vreemd is, aangezien men daar een eigen cel moet kopen, echtgenotes en kinderen samen met de gevangene leven en er 'gewoon' winkels en restaurants zijn). Omdat er een tijdje terug echter stakingen zijn geweest, zijn tours nu 'illegaal' en staat men het niet meer toe. Natuurlijk is het nog wel mogelijk voor het juiste bedrag, het is immers bolivia. Wij durfden het echter toch niet meer aan.

Vanwege wat moeite met het boeken van vliegtickets (in La Paz is alles dicht en onbereikbaar op zaterdagmiddag en zondags ??) zijn we nog een dag langer in La Paz gebleven tot het via internet toch gelukt was vervoer te regelen. Bovendien gaf het Ulrico nog de kans een nieuwe muts te kopen aangezien we die van hem per ongeluk ergens achter hebben gelaten. Aan felgekleurde mutsen en handschoenenwinkeltjes geen gebrek in Bolivia! Zondagavond weer de nachtbus in richting Tupiza, Bolivia.

11-10; Tupiza
Hoewel we eerst dachten in een of ander gehucht beland te zijn (de weg erna toe was nogal hobbelig, zanderig en vol met opbrekingen), bleek Tupiza toch een rustig leuk stadje. We hadden voornamelijk het plan om vanuit Tupiza een Tour naar de zoutvlaktes van Uyuni te boeken, wat ons leuker leek vanuit hier dan vanuit Uyuni, wat een groot touristenoord zou zijn (was ook 1 van de vele goede tips in de footprint die we voor ons vertrek hebben gekregen). Daarnaast hebben Butch Cassidy en The Sundance Kid hier hun laatste dagen doorgebracht. Het zou echt een soort westernachtig landschap zijn, wat ons wel aansprak. Dus tour te paard (jaja...) geboekt voor de volgende dag, de trip naar de zoutvlaktes voor de 4 dagen daarna en eettent gezocht. Wel wonderlijk is dat er ca. 6 eettentjes zijn, waarvan 5 pizzatenten met exact dezelfde kaart (lekker makkelijk). Het is er nooit druk, dus staat standaard de tv aan waarop een spaanse telenovelle te zien is. Vaak is de eigenaresse zo gepreoccupeerd dat het zelfs moeite kost om de aandacht te trekken, al ben je de enige in de zaak.

De volgende dag paardrijden! Dit is absoluut een aanrader. Samen met een zwitsers stel en een guide (gaucho van 16) door een prachtig droog berglandschap met rotsformaties in verschillende vormen en kleuren en cactussen van meters hoog. Er is wat ons betreft geen betere manier om de omgeving te verkennen! Ook Ulrico, die, behalve in Slagharen, nog nooit op een paard gezeten had, vond het geweldig grappig! Vooral toen de paarden ook nog een paar keer gingen galopperen was het erg spannend!

Woensdag weer weg uit Tupiza, op weg met een stel uit Barcelona (Carolina en Albert) in een jeep richting de zoutvlaktes om in een paar dagen naar San Pedro de Atacama in Chili te reizen en vandaaruit weer door naar Salta, Argentinie. Prachtige tocht met zeer diverse landschappen! De eerste dag richting Uyuni om daar in de buurt te overnachten in een huis gemaakt van zoutblokken (witte bakstenen zeg maar). Die worden daar in de buurt uitgehakt uit dikke zoutlagen. De volgende dag hebben we de zoutvlakte bezocht, of liever gezegd doorkruist; 1 hele grote eindeloze witte vlakte, bestaand uit zout en nog eens zout. Het is bijna surrealistisch en doet denken aan een schilderij van Dali. Middenin ligt een cactuseiland, alsof het zout een oceaan is met een bergachtig eiland met cactussen in het midden. De cactussen groeien slechts 1cm per jaar en een groot aantal zijn over de 5 meter; kun je nagaan hoelang ze daar al staan!

Na een stuk verder gereden te hebben, veranderde het landschap weer totaal; op 5000 meter hoogte bevinden zich droge woestijnen en slapende vulkanen, waarvan het resultaat van eerdere erupties nog te herkennen is in het apart gevormde aardoppervlak en de bizarre rotsformaties zoals de arbol de piedra. De dag daarna liet weer andere natuur zien in de vorm van grote meren vol mineralen, waardoor ze rood, wit en blauwgroen gekleurd zijn. Ook de flamingo's daar waren een prachtig gezicht!

De laatste dag van de trip moesten we vroeg op om enkle geisers in actie te kunnen zien. Ook weer een erg vreemd misschien wel bizar landschap; borrelende modderpoelen en stoom blazende geisers. Wel heel mooi!

Nadat we zijn bijgekomen in 1 van de heetwaterbronnen was het tijd de grens naar Chili over te steken en zo rond 12.00 uur waren we ineens alweer in San Pedro de atacama (Chili). Tijd gaat supersnel hier!

16-10: San Pedro de Atacama, Chili
Omdat het leuk klikte met Carolina en Albert hebben we samen een hostel gezocht en de 2 dagen erna nog samen gegeten en een tour van een paar uur wandelen in de moon valley geboekt (lijkt erg op de maan vandaar de naam). Prachtige landschap, lopend door een canyon die miljoenen jaren geleden ontstaan is. Het gesteente bestaat uit verschillende lagen (lava, zout, klei) en heeft rare vormen aan heeft genomen. Als je stil bent, kunt je het er horen kraken vanwege de grote temperatuurverschillen overdag en 's nachts; het zout in het gesteente gaat werken.

18-10: Salta, Argentinie
Na (weer) een lange busreis op maandag, kwamen we aan in Salta, waar we in totaal 5 dagen zijn geweest; best even lekker om een aantal dagen in hetzelfde hostel te zitten! Weer een andere omgeving dan daarvoor; direct over de Andes wordt het weer groener. Eigenlijk hebben we hier niet veel gedaan behalve relaxen, een stukje wandelen en van het mooie weer genieten. Ook hebben we een museum bezocht, over 4 kindermummies die nog niet zo lang terug in een vulkaan zijn gevonden. Door droogte en kou zijn ze zeer goed bewaard gebleven (met huid, wimpers en kleding intact). Het museum vertelt van de expeditie, de reden van het bestaan van de kindermummies en hoe ze geconserveerd worden. De kinderen zijn ca. 500 jaar oud en stammen uit de Incacultuur, waarin het gebruikelijk was de goden offers te brengen om ze te danken voor de oogst en ze tevreden te stellen. Hiertoe liet men van alle windstreken van het Incarijk een aantal van de knapste kinderen of kinderen van heersers naar Cusco komen, waar ze in hun mooiste kleding over het plein moesten lopen. Vervolgens ging de tocht weer terug naar huis, richting vulkaan. De kinderen kregen op de top een alcoholische maisdrank waardoor ze in slaap vielen. Daarop werden ze in een kuil gelegd, waar ze (levend) achter gelaten werden. Men geloofde dat de kinderen niet doodgingen, maar samen met de goden verder leefden. Bizar en interessant.

Verder hebben we opnieuw een paardrijactie gedaan, dit keer met een Nederlands stel. Opnieuw een leuke en gezellige tocht met het uitwisselen van reiservaringen. Wel wat regenachtig, maar dat mocht de pret niet drukken. Een heerlijke barbeque daarna en nog wat verder kletsen en de dag was alweer om.

Nog een grappige actie: toen we een van de dagen net voor etenstijd nog even bij een zogenaamde lavanderia binnenstapten, alleen om te vragen wat het kostte om de was te laten doen, zag de man op leeftijd van de zaak zijn kans schoon om direct een gesprek aan te knopen in (voor ons niet al te begrijpelijk) spaans. Geen nood, hij ging gewoon door -en wij maar beleefd instemmende geluiden en 'si' zeggen, in de hoop dat hij geen vraag zou stellen omdat we dan door de mand zouden vallen. Uit de delen die we wel een beetje begrepen opmakend, heeft hij waarschijnlijk de gehele culturele geschiedenis van Argentine uitgelegd. Toen we eindelijk een moment gevonden dachten te hebben om niet al te onbeleefd weg te komen, gebaarde de man ons te wachten. Hij ging net afsluiten en heeft ons uitgenodigd met hem mee te komen. Normaal best leuk, maar die avond even niet. 'Tenemos una sita' (we hebben een afspraak) murmelend wisten we ons te excuseren... De dagen erna zijn we gebukt langs gelopen...

23-10: Iguazu
Zaterdagochtend hebben we het vliegtuig genomen richting Iguazu; in plaats van 22 uur in de bus, lekker snel in 2 uur met het vliegtuig! Hoewel bewolkt, was de temperatuur nog prima. Direct een tropisch gevoel door de vele groene planten en vogelgeluiden. Het vinden van een hostel kostte wat moeite, maar is uiteindelijk gelukt. We hadden hier 2 dagen, die we beiden in het argentijnse nationaal park van Iguazu hebben doorgebracht. De entree doet wat dierenpark-achtig aan, waardoor je bijna vergeet dat het om 60.000 ha. natuurgebied gaat. Meestal zijn er vaste wandelpaden in de vorm van catwalks zodat er zo min mogelijk beschadigd raakt. De eerste dag hebben we de garganta de diablo (devils throat) bezocht en de rest van de watervallen via het bovenpad en en onderpad: erg indukwekkend! Vanwege de zon in combinatie met de waterdruppels in de lucht, ontstonden grote regenbogen, heel mooi.

De tweede dag zijn we met een motorbootje recht de watervallen in gevaren, of nou ja, zo dicht als kon. Wat een onwijze watermassa! Zelfs het ademhalen ging moeilijk! Gelukkig hadden wij het vantevoren al bekeken en hadden wijselijk onze badpakjes aangetrokken. Een aantal was minder wijs en daarmee volledig doorweekt.. Wel een enorm spektakel!

Hierna nog een stukje gewandeld naar een andere afgelegen waterval. Er zijn veel dieren te zien; mooie vogels, grote varanen, neusberen die duidelijk niet bang meer zijn voor mensen en apen, ook van dichtbij. Bijzondere extra dimensie was te worden ondergekakt door een aap die net 2 meter hoger zat.. Dit tot vermaak van omstanders (heel fijn). Gelukkig (voor Joyce) leek de aap vooral een fruiteter, waardoor het meeviel met de stank.

26-10; Patagonie, Ushuaia
Na 2 dagen Iguazu was het tijd om naar Ushuaia te vliegen; de meest zuidelijke stad ter wereld, liggend in een zeer waterrijk gebied. Dit voelde echt weer als een nieuwe stap van onze reis. Bij aankomst zagen we vanuit het vliegtuig de besneeuwde bergtoppen al liggen, mooi gezicht! Tot onze verassing bleek het gewoon nog licht rond 20.30 uur (we waren gewend aan ca. 18.00 of 19.00 uur donker). Wel moesten we even wennen aan de temperatuur (lager dan 5 graden) na het subtropische Iguazu. Aan de andere kant was de lucht heerlijk helder en fris. De luchthaven is klein en de landingsbaan ligt op een schiereiland, dus bij aankomst hadden we direct zicht op de zee en met sneeuw bedekte bergtoppen. Na wat zoeken, kwamen we in een klein hostel waar we het erg bleken te treffen; erg aardige en behulpzame mensen en alles heerlijk schoon en fris (door ervaringen in Peru en Bolivia weten we het weer te waarderen ;-). Verder zat er naast ons alleen nog een zwitsers stel dat een auto had gehuurd, waardoor we de volgende dag mooi met hun mee mochten rijden naar het nationaal park Tierra del Fuego. Het weer bleek heerlijk zonnig met enige bewolking zo af en toe, wat mooie plaatjes oplevert; watervlaktes omringt door met sneeuw bedekte bergen, groene bomen en de helder blauwe lucht met mooi gevormde wolken tussendoor; soort Bob Ross-effect zeg maar. Erg mooi!
Daarna hadden we nog een dag, waarop we een stuk gewandeld hebben richting cerro Martial (een berg met gletsjer) en een boottocht hebben gemaakt over het Beagle kanaal om pinguins te spotten. De pinguins waren leuk, maar vooral de omgeving was opnieuw indukwekkend.

29-10: Puerto Natales, Chili
Na een lange lange busreis, een ferry en een grensovergang van Argentinie naar Chili (5.00 uur-21.00 uur, tja, het went) kwamen we aan in Puerto Natales, een stadje aan de rand van het nationale park Torres del Paine, wat absoluut het prachtigste natuurgebied van Patagonie moet zijn. Soms vraag je je af of toeval bestaat, want we zijn weer op een bijzondere manier aan ons hostel gekomen. Hiervoor is het handig te weten dat we in de laatste bus een aardige doof-stomme kaartjescontroleur troffen, die gek genoeg met iedereen een praatje probeerde te maken. Eenmaal in Puerto Natales kregen we (zoals altijd) nog een flyer van een hostel in onze handen gedrukt, maar eigenwijs gingen we eerst zelf op zoek naar een hostel. Nadat we er 3 te duur hadden verklaard en (inmiddels in het donker) op zoek waren naar goedkoop alternatief nummer 4, kwamen we dezelfde doofstomme man tegen die ons gebaarde dat we met hem mee moesten komen; hij wist wel wat, namelijk bij zijn ouders. Omdat hij vrij hardnekkig volhield, zijn we maar met hem meegelopen en toen bleken we uit te komen bij het hostel van de flyer.. Bizar genoeg (en relatief goedkoop) hebben we het maar gedaan. Achteraf gaf zijn moeder aan dat hij altijd de oren van je hoofd kletst/gebaart.

Morgen gaan we torres del paine in voor 5 dagen, een tent gehuurd, eten gekocht, nu maar hopen dat het weer een beetje meewerkt. Maar dit horen jullie de volgende keer...

Groetjes Ulrico & Joyce

Ps:

Meer foto's zijn trouwens te zien op Flickr en facebook (zie 'links' aan de linkerkant van deze website)

Wegens uploadproblemen heeft het even geduurd voor we weer online waren, het volgende verhaal hadden we echter ook al geschreven en dit zullen we morgen proberen te posten

Van Arequipa naar incahoofdstad Cusco en door naar Bolivia

13-9: NAZCA
Vandaag aangekomen in Nazca. Vooral veel zand om ons heen maar ook de beroemde nazca lijnen; o.a. dierfiguren van grote afmeting in de grond uitgegraven, alleen goed zichtbaar van bovenaf, waarvan nog steeds niet duidelijk is wat de funtctie precies was. Aangezien Joyce niet in een klein vliegtuigje wilde, gingen we voor het alternatief; er zou een mirador (uitkijkpunt) zijn, van waaruit een aantal lijnen ook te zien zouden zijn. Het lukte om een lokale bus te nemen (altijd maar afwachten waar ze vetrekken en hoe je moet betalen en vooral ook waar je er weer uit moet), en in the middle of nowhere eruit gezet. Daar bleek idd een uitkijktoren (en verder ook totaal niets anders) en het was ondanks de mist wel mogelijk iets van de lijnen te zien. Met hulp van wegarbeiders die een praatje met ons maakten, lukte het om een bus te 'downflaggen' terug naar Nazca. Aangezien we nog de middag over hadden voor we de bus richting Arequipa zouden nemen, hebben we nog een tour gedaan met een Nederlander die daar een agency heeft en sinds 8 jaar in Peru woont. Beetje raar type, maar toch wat van de omgeving gezien. In de avond een lezing bijgewoond in het sterrencentrum over de Nazcalijnen en toen gelukkig snel weer in de bus, want Nazca is verder geen wereldstad.. NB: in Cusco hoorden we later dat er een vliegtuigje was neergestort boven de nazcalijnen....

14-9: AREQUIPA
Dinsdag vroeg in de ochtend aangekomen in Arequipa; leuke stad waar de gebouwen van een witte vulkanische steensoort gemaakt zijn en waar de vulkaan El Mismi prominent aanwezig is. Taxi gedeeld met 2 nederlanders die we al meerdere keren tijdens de reis waren tegengekomen. Uiteindelijk in hetzelfde hostal uitgekomen. Woensdag eerst trekking naar Colca Canyon en bus naar Puno (volgende bestemming) geregeld een daarna het Santa Catalina klooster bezocht.

16-9: COLCA CANYON
Trekking Colca Canyon donderdagochtend: erg vroeg in de bus. Onderweg zijn we gestopt op het beroemde uitkijkpunt om condors te spotten. Toch weer veel toeristen maar ook erg veel condors; mooi hoor!
Daarna 1000 meters te voet naar beneden de Colca Canyon in. De bedoeling was 2 dagen hiken, maar op de heenweg werd Joyce ziek; wrs hoogteziekte/warmte waardoor we samen met 2 anderen uit de groep op het lunchpunt bleven overnachten. Vrijdagochtend weer vroeg op om voor het ontbijt even 1000 meter omhoog te lopen. Ulrico ging dit goed af, Joyce ook, maar dan per ezel... Moet je denken, op een ezel in het donker een smal, stijl bergpaadje op, afgrond vlak naast je. En ezels lopen in een groepje van 4 en willen allemaal voorop lopen, dus eens in de zoveel tijd neemt er een een sprint! Maar als je er eenmaal op bedacht bent, gaat het wel goed en scheelt het toch veel energie als je niet fit bent. Daarna hotsprings (erg warme zwembaden) en lunch om vervolgens weer terug te keren naar Arequipa.

18-9: PUNO
Zaterdag ochtend in de bus naar Puno. Wennen aan de hoogte; het ligt op ongeveer 3800 meter. Zondag tijdens het ontbijt toch nog even een tripje geregeld naar de floating islands op het Lake Titicaca; de eilanden zijn gemaakt van lagen riet, bijeengebonden met -tegenwoordig synthetisch- materiaal. Eens in de zoveel tijd brengen ze een nieuwe laag aan, omdat de onderkant langzaam vergaat. Het riet loopt heel bouncy, blij dat wij er niet met blote voeten liepen zoals de bevolking, beetje te scherp. Verder uitgenodigd bij Gloria, een bewoonster en daarna volgde uiteraard een verplichte souveniraankoopactie.. Super toeristisch en een beetje dubbel gevoel tijdens deze excursie, maar uiteindelijk moet je dit toch zien als je in Puno bent.

20-9: CUSCO
Maandagochtend de bus naar Cusco, helaas vertraging dus laat in de middag pas aangekomen in Cusco. Dinsdag en woensdag trekking in de 'sacred valley' en een tripje naar het Amazonewoud geregeld. Dit had nog heel wat voeten in de aarde, aangezien er een behoorlijk bedrag op 1 dag gepint moest worden. Uiteindelijk bleek dit wel een mooie manier om de stad te verkennen.

23-9: LARES.

Donderdag vroeg in de ochtend (3am) vertrokken voor de Larestrek. Joost mag weten waarom, want een uur later waren we nog de stad niet uit. De engelssprekende gids die de briefing had verzorgd, verdween op mysterieuze wijze en we waren overgeleverd aan een spaanstalige, weinig charismatische gids van 28 en dito kok, waarmee we verder bleken te gaan. Na een taxi, een mototaxi en een lokale bus (achterin, boink boink op stijle bergweg) kwamen we aan in het dorp zonder doorspoelende wc's: Lares. Dat laatste is op zich geen drama, behalve als je spontaan onwijze buikproblematieken hebt.. Na verontschuldigt te hebben bij de senora van het 'restaurant', zat een trekking er helaas niet meer in. Aangezien er ook geen paarden meer geregeld konden worden (??), konden we kiezen voor een alternatief: paar dorpjes in de sacred valley bezoeken met incaruines. We zullen jullie het uitgebreide verhaal besparen, maar samengevat betekende dit een nacht soortvan illegaal kamperen op een terein wat alleen bereikbaar bleek door over een slootje te springen in het pikkedonker, en een nacht bij een zeeer eenvoudige hospedaje, waarin de kinderen met forse hand aangepakt werden, een oude oma in een hoek van de kamer lag, en de kamer volhing met gelovige teksten. De ruines in Pisac en Ollantaytambo waren oke, maar we waren blij verlost te zijn van de gids op de 1 na laatste dag. Nu wordt het weer leuk. Dachten we. Niet dus, want voor het laatste deel, Machu Pichu, bleek niets geregeld; geen gids, geen hostel, geen eten, geen bustickets en geen entreetickets voor Machu Pichu.. Totaal niet grappig om 22.00 uur als het regent! Gelukkig kwamen we wat behulpzame mensen tegen, dus zodoende toch hostel, gids en M.P. Absoluut prachtig trouwens! Maar een tip voor als je ook wilt: boek echt alleen maar bij een agency, niet bij een hostel en check alles 3 keer, zorg dat je overal foto's van ziet!
Bij late terugkomst in hostel in Cusco hebben we geprobeerd verhaal te halen, maar helaas slechts een deel van het geld teruggekregen en een belofte over een week, na de jungletrek, de rest te krijgen...

27-9 MANU BIOSPHERE
Maandag vroeg in de ochtend richting Manu Area (amazone regenwoud) vertrokken. Na een lange reis mbv een tot jeep opgepimpt busje, inclusief lekke band en een uitlaatprobleempje (lees: geen uilaat waardoor we wc papier in onze oren hebben gestopt vanwege de herrie en met ons hoofd half uit het raam hingen vanwege de uitlaatgassen die via de open versnellingsbak de cabine inkwamen) kwamen we uiteindelijk aan in Pilcopata. Hier zijn we samen met een aantal andere personen mbv een raft en motorboot naar onze eerste lodge gevaren. Alle lodges waar we de rest van de week geslapen hebben, waren houten hutjes met grote ramen van gaas waardoor je zo de jungle in keek en heerlijk in slaap kon vallen bij de diverse jungle-geluiden; erg mooi.

We hebben behoorlijke afstanden per boot moeten afleggen om het echte reservaat in te komen maar het was de moeite waard! We hebben verschillende apen families al slingerend (en soms gooiend met takken...) boven ons hoofd gezien. Verder allerlei vogelsoorten (oa de bekende macaw, de dierenwinkel papagaai), schildpadden, kaaimannen en de giant otter gespot. Deze otterfamilie voerde een mooie onbijtshow op. Het was de zoektocht (3 uur traag en in stilte peddelen op een vlot) meer dan waard. De stilte en frisse lucht waren heerlijk na de grote steden met grote hoeveelheden uitlaatgassen. Verder was de groep absoluut erg gezellig en multicultureel, behalve een stel stinkend rijke Israeliers op leeftijd die alleen maar konden klagen en in elke zin moesten aangeven hoeveel geld ze wel niet hadden.

Op de terugweg was het busgedeelte helaas nog iets minder dan de heenreis. Het vervoer was dit keer een kleine oude touringcar. Je moet je voorstellen dat de weg een erg smal onverhard bergweggetje is met grote kuilen en gaten. So far so good, tot het moment dat we verbrand kunststof begonnen te ruiken en de hele cabine in de rook stond. In paniek de bus uit waar we uiteindelijk in de stromende regen stonden, tja wat wil je in het regenwoud. Na een zuidamerikaanse spoedreparatie de bus weer in, die ondertussen ook aan de binnenkant hevig begon te lekken, maar het mocht niet baten. 15 minuten later stonden we weer buiten te kijken naar een hevig rokenden bus. Dit keer duurde de reparatie langer omdat er onderdelen gehaald moesten worden, maar het resultaat was er ook naar, we hebben de laatste lodge van die week uiteindelijk bereikt.

Uiteindelijk heeft klagen, op advies van de gids, over dit slechte vervoer samen met een paar andere reisgenoten (Inez en Norbert uit Duitsland) nog een gratis avondje cocktail drinken opgeleverd (waar we, Joyce en zelfs Ulrico, nog een paar salsa dansjes hebben gedaan (wat alcohol al niet losmaakt). Uiteindelijk een geslaagd einde van een, voor het grootste deel, zeer geslaagde jungle tocht.

Na terukomst uit de jungle hebben we uiteindelijk nog 2 dagen tijd verloren in Cusco om achter ons geld van de Larestrek aan te gaan (wat ons nog wel een ritje in een jeep van de politie door heel Cusco heeft opgeleverd. Eerst naar het touragency, daarna naar het priveadres van de eigenaar en uiteindelijk naar het hotel waar hij werkte....een hele ervaring....) en helaas heeft het uiteindelijk alleen een teruggaaf van gemaakte kosten opgeleverd (we hadden een groter bedrag geeist).

7-10
woensdagavond de reis richting Bolivia gestart. Na zelf wat research te hebben gedaan toch de aardige senorita van het hostel vertrouwd en daar de bustickets geboekt. Het zou een directe reis moeten zijn naar la paz, met een aankomsttijd van 10 am. Uiteindelijk waren we pas 16pm na 2 keer overstappen (met wachttijden van 2,5 uur) in La paz. Het vreemde, we keken er bijna niet eens meer van op, dit is dus zuidamerika.....we beginnen het een beetje te begrijpen.....

Groetjes,

Joyce & Ulrico

Buenos Aires, Lima en een stukje kust van Peru

Na vrijdagavond (en nacht) nog een gezellig feestje te hebben gehad met familie en vrienden (waar we allemaal leuke, handige en praktische dingen hebben gekregen voor onze reis, waarvoor nog dank allemaal) zijn we zondag dan eindelijk richting vliegveld Dusseldorf vertrokken. Na afscheid van Jan en Riet te hebben genomen, nog bijna het vliegtuig gemist...geen goed begin!! (Komt dit soms bekend voor?...)

Maandagochtend. Nou, we zijn er! Mega eind vliegen en een beetje de kluts kwijt door alle tijdzones. Het is hier nu bijna 20.00 uur en zitten in een hostel als echte backpackers. Via een ander vol hostel kwamen we hier uit, gebracht door totaal geen engelssprekende louche uitziende taxichauffeur.. Maar verder vrij oke tot nu toe. Behulpzame aardige jongen achter de bali en vieze borden in de keuken, 3 druppels water uit de douche, echt heel backpacker-achtig. Er is een soort huiskamer waar nog wat anderen zitten en er is wifi,dus we drinken thee aan een tafel waar iemand anders zijn macaroni(?) Groenten snijdt, en mogen van onszelf over een uur naar bed (hoera!). Vandaag rond half 11 aangekomen, maar naast eenbus en 2x taxi hebben we nog niet veel gezien van b.a., Behalve het megahectische verkeer! En een supermarktje, waar we met beperkt spaans en hints voor gevorderden 8 plakken kaas hebben laten snijden voor op brood met kaas en tomaat en daarbij kan kaas dus niet ontbreken. We slaan het avondeten maar over.

Dinsdag is Ulrico niet helemaal lekker op gestaan, maar toch ontbeten en de stad maar in gegaan. Na gisteren san telmo te hebben bekeken (wijk waar hostel is), nu de iets betere wijken in gegaan en ook nog in wat parken geslenterd ( al snotterend, hoestend en proestend). 'S avonds gegeten in palermo (andere, wat hippere wijk in B.A.), op advies van Jannis en Martine. Erg leuk tentje waar het vlees voor je neus gegrild wordt en goed smaakt.

Woensdag la Recoleta bezocht; de begraafplaats waar Evita's graf is. Erg groot en bijzonder, er worden bijna complete wonigen gebouwd! Allemaal minikerkjes met glazen deurtjes of glas in lood, waardoor je direct tegen de kisten van een gehele familie aankijkt. De tombes staan rij aan rij, waardoor straten ontstaan; een mini-stad op zichzelf. Wel beetje raar idee als je daar loopt.

Donderdag erg vroeg op om op tijd op het vliegveld van B.A. te zijn voor de vlucht naar Lima, om daar te horen dat het vliegtuig een technisch mankement had. Overgeplaatst naar een andere maatschappij, met 2,5 vertraging maar wel 500 pesos rijker. In Lima hadden we al wel een hotel geboekt, dus dat maakte de aankomst vrij relaxed. Erg mooi hotel zie foto onder, maar maakte bij een nauwkeuriger inspectie toch een beetje vergane indruk.

De tweede dag in Lima nog een aantal musea bezocht om een beetje de geschiedenis en cultuur van Peru te leren kennen ( bij gebrek aan goed inlezen :-) ). Zaterdagochtend als eerste een busrit geregeld met de maatschappij Cruz del Sur en in de middag vertrokken naar de volgende bestemming; Ica/Huancachina. Wat is dat uitermate goed geregeld zeg. Een stewardess die je naam probeert te onthouden, eten, films en zelfs wifi in de bus! Oh ja en natuurlijk inca cola, een iets te zoet knalgeel substituut voor coca cola maar dan met kaugomballensmaak. Wel lekker!

Aangezien we de avond ervoor in het donker in huacachina waren aangekomen, was het wel bijzonder om op te staan en te zien dat er om ons heen er alleen zand was. Huancachina is nl een oase; een waterplas met palmen, hostels en eettentjes eromheen en verder niets dan zand. De zandduinen zijn megahoog en je kunt een board huren om te sandboarden. Dat moest Ulrico natuurlijk proberen en na wat oefenen viel het niet tegen. Wel echt overal zand (oren, haar, onderbroek)

Zondag een tripje geboekt naar Islas Ballestas waar we zeeleeuwen, zeehonden, een paar dolfijnen, veel vogels en vooral heel veel vogelpoep hebben gezien. En dat rook je ook!!

Vandaag maandag (13-09) zijn we vanuit (Huacachina) op weg naar Nazca en rijden op dit moment door een verlaten zandduinenlandschap. Ulrico nog een beetje snotterend, maar dit is nu overgenomen door Joyce die zich niet helemaal lekker voelt. Het is te hopen dat onze snotterperiode snel voorbij is!

Groetjes,
Joyce & Ulrico

Ps. Door wat upload probleempjes in de bus is het nu al dinsdag en zitten we al in Arequipa, een erg mooie koloniale stad aan de voet van de vulkaan El Misti. We gaan proberen hier een hike door de Colca Canyon te maken (na al die drukte in de zuid-amerikaanse steden van afgelopen week hebben we behoefte aan natuur en rust

Welkom op ons Reislog!

Welkom opons reislog!

Begonnen als een lange vakantie naar New Zealand en uitgegroeid, door verhalen van vrienden en familie,tot een reis naar Zuid Amerika en Oceanie. Meer informatie en een link naar onze reisroute (googlemaps) is te vinden in het profiel.

We zullen proberen dit log regelmatig te vullen metnieuwe verhalen en foto'sen via de kaart weet je altijd waar we uithangen (en zijn geweest).

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor de mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Oja, laat af en toeeen berichtje achter!

Groetjes,

Joyce en Ulrico

P.s. De nieuwste foto's zijn waarschijnlijk het snelst te zien op 1 van de volgende sites, Facebook of Flickr